คดีในศาลต่อสมาชิกรัฐสภาอิสระของรัฐบาลกลาง Monique Ryan โดยอดีตหัวหน้าเจ้าหน้าที่ของเธอ Sally Rugg ทนายความของ Rugg จะ เปิดประตูสู่การดำเนินคดีทางกฎหมาย “โดยคนงานชาวออสเตรเลียทุกคนที่ประสบกับการแสวงประโยชน์เนื่องจากข้อผูกมัดตามสัญญาในการปฏิบัติงาน ‘ชั่วโมงเพิ่มเติมที่สมเหตุสมผล’ ที่ไม่ได้กำหนด “. ด้วยลักษณะเฉพาะของคดี ไม่น่าเป็นไปได้ แต่กรณีนี้จะให้ความสำคัญกับคำถามที่สำคัญ แต่ไม่ค่อย
มีการทดสอบว่าการทำงานล่วงเวลาที่ “สมเหตุสมผล” หมายถึงอะไร
Rugg กำลังเรียกร้องค่าชดเชยในศาลรัฐบาลกลางสำหรับ “การกระทำที่ไม่พึงประสงค์” โดย Ryan ต่อเธอเนื่องจากปฏิเสธที่จะทำงานมากกว่า 70 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ไรอันปฏิเสธข้อกล่าวหาของรักก์ จนถึงตอนนี้ มันเป็นการต่อสู้แบบคลาสสิกของการอ้างสิทธิ์และการอ้างสิทธิ์โต้แย้ง
ผลลัพธ์จะเปลี่ยนตามความหมายที่ “สมเหตุสมผล” (เช่นเดียวกับเรื่องของหลักฐานและความน่าเชื่อถือ) ไม่มีคำจำกัดความง่ายๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ในกฎหมายสถานที่ทำงานของออสเตรเลีย แม้ว่าจะมีความสำคัญต่อสิ่งที่พระราชบัญญัติการทำงานที่เป็นธรรม (Fair Work Act) กล่าวเกี่ยวกับการทำงานล่วงเวลาก็ตาม
และไม่มีคำตัดสินของศาลหรือศาลจำนวนมากที่กำหนดแบบอย่างเพื่อเป็นแนวทางในการพิจารณาคดีของศาลรัฐบาลกลาง พนักงานอาจปฏิเสธที่จะทำงานเพิ่มชั่วโมง “หากคำขอนั้นไม่มีเหตุผล” นี่คือสิ่งที่ Rugg บอกว่าเธอพยายามทำ อะไรเป็นตัวกำหนดว่าคำขอนั้นสมเหตุสมผลหรือไม่สมเหตุสมผล? มาตรา 62 กำหนดปัจจัย 10 ประการ (โดยสังเขป) ที่ต้องคำนึงถึง ความเสี่ยงต่อสุขภาพและความปลอดภัยของพนักงานจากการทำงานเกินชั่วโมง
แม้ว่ากฎหมายคดีจะเบาบาง แต่คำพิพากษาหนึ่งที่เกือบจะต้องพูดถึงก็คือคำตัดสินของศาลรัฐบาลกลางในปี 2565 ในสหภาพแรงงานพนักงานอุตสาหกรรมเนื้อสัตว์ออสตราเลเซียนกับ Dick Stone Pty Ltd
การเรียกร้องค่าชดเชยนี้ดำเนินการโดยสหภาพแรงงานเนื้อสัตว์ในนามของ ซามูเอล บัวเต็ง ผู้อพยพจากกานาซึ่งถูกว่าจ้างให้เป็นมือมีดและกรรมกรโดย Dick Stone Meats ในซิดนีย์
สัญญาของบัวเต็งกำหนดให้เขาต้องทำงาน 50 “ชั่วโมงปกติ” ต่อสัปดาห์ (02.00 น. ถึง 11.30 น. ในวันธรรมดา และ 02.00 น. ถึง 7.00 น. ในวันเสาร์) บวกกับ “ชั่วโมงเพิ่มเติมที่เหมาะสม” ตามที่ร้องขอ
สหภาพแรงงานแย้งว่าสัญญาดังกล่าวฝ่าฝืนทั้งรางวัลอุตสาหกรรม
เนื้อสัตว์ปี 2010และพระราชบัญญัติการทำงานที่เป็นธรรม ผู้พิพากษา Anna Katzmann เห็นด้วย เธอตัดสินว่าเป็นไปได้ที่ลูกจ้างจะยอมรับชั่วโมงทำงานปกติที่มากกว่า 38 ชั่วโมง แต่ความรับผิดชอบยังคงเป็นของนายจ้างเพื่อให้แน่ใจว่าชั่วโมงเพิ่มเติมเหล่านั้นสมเหตุสมผล
ความสมเหตุสมผลในแต่ละกรณีขึ้นอยู่กับการประเมินสถานการณ์เฉพาะของทั้งลูกจ้างและนายจ้างในเรื่องที่เกี่ยวข้องทั้งหมด รวมทั้งเรื่องที่กำหนดให้พิจารณาในมาตรา 62
ในกรณีของบัวเต็ง คัตซ์มันน์สรุปว่าข้อกำหนดในการทำงาน 12 ชั่วโมงให้มากกว่ามาตรฐาน 38 ชั่วโมง ในสถานการณ์โดยรวมนั้นไม่สมเหตุสมผล ปัจจัยสามประการมีน้ำหนักเฉพาะ:
ความเสี่ยงด้านสุขภาพและความปลอดภัยที่เกี่ยวข้องกับการทำงานกะนานๆ ในหน้าที่ที่ต้องใช้มีด
ความจริงที่ว่าพนักงานไม่ได้มีบทบาทในการจัดการหรือการกำกับดูแลที่อาจรับประกันชั่วโมงเพิ่มเติม
การที่พนักงานไม่ได้รับค่าล่วงเวลาตามอัตราค่าจ้าง
นอกจากนี้ แม้ว่าชั่วโมง 50 ชั่วโมงต่อสัปดาห์จะสอดคล้องกับความต้องการในการดำเนินงานของนายจ้าง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้ชั่วโมงที่เพิ่มขึ้นสมเหตุสมผลจากมุมมองของพนักงาน
ในฐานะหัวหน้าพนักงานของ Ryan Rugg มีบทบาทในการจัดการ ฐานเงินเดือนของเธออยู่ที่ 136,000 ดอลลาร์ โดยมีค่าเผื่อ “เติมเงิน” ประมาณ 30,000 ดอลลาร์สำหรับ “ชั่วโมงเพิ่มเติมที่สมเหตุสมผล” (แต่ไม่มีการจ่ายค่าล่วงเวลา)
ที่กล่าวว่ากรณีนี้ยืนยันหลักการทั่วไป สิ่งที่ “สมเหตุสมผล” เกี่ยวข้องกับความสมดุลของปัจจัยต่างๆ รวมถึงความต้องการหรือสถานการณ์ของแต่ละฝ่าย “การให้น้ำหนัก” ที่กำหนดให้กับตัวบ่งชี้ต่างๆ อาจแตกต่างกันไปตามแต่ละงาน ไม่มีมาตรฐานวิเศษ
มากจะเปิดเรื่องของระดับ ปัจจัยที่จะถ่วงน้ำหนักให้กับ Rugg คือจำนวนชั่วโมงการทำงานที่จำเป็นเมื่อเทียบกับรายได้ของเธอ และสถานการณ์ส่วนตัวของเธอ รวมถึงความรับผิดชอบในครอบครัวของเธอ ความเสี่ยงด้านสุขภาพและความปลอดภัยก็มีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นเช่นกัน
ปัจจัยที่ทนายความของ Ryan จะพยายามเน้นคือลักษณะงานของเธอ ระดับความรับผิดชอบ รูปแบบและมาตรฐานการทำงานที่กำหนดขึ้นภายในอุตสาหกรรม – หากสามารถตรวจสอบได้
ลักษณะเฉพาะของตำแหน่งและข้อเรียกร้องของ Rugg หมายความว่าการตัดสินใด ๆ จะมีผลใช้บังคับกับพนักงาน “ประจำ” อย่างจำกัด
อย่างไรก็ตาม กรณีนี้จะมีความสำคัญในการเสนอแนวทางบางอย่างที่หาได้ยาก (และจำเป็นมาก) ทั้งสำหรับนายจ้างและลูกจ้างเกี่ยวกับความหมายของ “ชั่วโมงการทำงานเพิ่มเติมที่สมเหตุสมผล”
Credit : สล็อตเว็บตรง100 / ดูหนังฟรี / 50รับ100
